Aplikacja Castles.today jest gotowa dla Ciebie
Zamek w Heidelbergu
W całych Niemczech trudno o bardziej majestatyczne ruiny niż te znajdujące się na północnym stoku górującej nad wiekowym już miastem Heidelberg góry Königstuhl. Przez wiele wieków z rzędu ten zabytkowy zamek pełnił rolę rezydencji wywodzących się z potężnej dynastii Wittelsbachów palatyńskich kurfirstów, nieustanie przekształcających ów zamek w jedną z najbardziej okazałych budowli epoki renesansu. Kilka powstałych z czerwonego piaskowca pałaców, baszty i mury obronne twierdzy w Heidelbergu do dnia dzisiejszego wabią w te strony miłośników romantycznych zabytków, oczarowując ich swą majestatyczną sylwetką i porywając w bogatą historyczną przeszłość.
Rzymska osada, wraz ze znajdującą się na jej terytorium twierdzą Castello Nuovo, w miejscu jednego z rejonów dzisiejszego Heidelberga założona została przez legionistów imperatora Tytusa Flawiusza w 1 wieku n.e., lecz po upływie dwóch stuleci wojownicze germańskie plemiona nie pozostawiły po niej nawet śladu. Pierwsze wzmianki na temat należącego do hrabiów palatyńskich, wywodzących się ze słynnej dynastii Welfów, miasta Heidelberg pojawiają się końcem wieku 12 w kronikach klasztoru Lorsch. W 1214 roku po śmierci bezdzietnego hrabiego palatyńskiego Henryka VI, król Fryderyk II oddał Palatynat Reński w ręce bawarskiego księcia Ludwika I Bawarskiego z dynastii Wittelsbachów. W 1225 roku w latopisach pojawiają się wzmianki na temat istniejącej w Heidelbergu twierdzy, zaś zapis z 1303 roku mówi o dwóch zamkach: Twierdzy Górnej, która mieściła się na samym szczycie góry, oraz Dolnej, ulokowanej w miejscu zajmowanym obecnie przez ruiny Zamku w Heidelbergu. W połowie 14 wieku na mocy dekretu wydanego przez imperatora Karola IV Luksemburskiego reńscy hrabiowie palatyńscy otrzymali tytuł kurfirstów, а w 1400 roku kurfirst Ruprecht III został wybrany na króla Niemiec.
To właśnie w czasach Ruprechta, pierwszego i ostatniego króla z dynastii reńskich hrabiów palatyńskich, rozpoczęła się budowa okazałego gotyckiego pałacu. Zgodnie z krążącą legendą, po koronacji Ruprecht wraz ze swą świtą przybył do Heidelberga, lecz znajdujący się tam zamek był tak mały, że musieli zamieszkać oni w klasztorze Augustianów. W celu wzniesienia nowego pałacu, znajdującego się na terytorium zamku do dnia dzisiejszego, z Frankfurtu nad Menem przybył słynny architekt Garter von Mardener. W 1415 roku za murami Zamku w Heidelbergu przez pewien czas (do momentu wybrania nowego papieża) odbywał karę pozbawienia wolności obalony papież Jan XXIII. W 1518 roku na Uniwersytecie w Heidelbergu z dysputami religijnymi występował Marcin Luter, korzystający z poparcia kurfirsta Ludwika V. Zachowały się listy Lutra skierowane do jego towarzysza Georga Spalatina, w których to z zachwytem opisuje on piękno twierdzy w Heidelbergu, jej wytworną architekturę i wspaniały system obronny. W 1537 roku w czasie burzy piorun uderzył w mieszcząca się na terytorium Twierdzy Górnej Prochownię, przez co w wyniku wybuchu zniszczeniu uległo wiele obiektów i murów obronnych, odłamki których porozrzucane zostały aż po ulicach znajdujących się u podnóża Zamkowej Góry. W połowie 16 wieku, w czasach panowania kurfirsta Otto Henryka, na terytorium Twierdzy Dolnej powstał pałac wzniesiony w zgodzie z najlepszymi tradycjami włoskiego renesansu. W 1590 roku, za czasów kurfirsta Jana Kazimierza, za murami zamku powstała olbrzymia beczka, do której zlewano wino – dziesięcinę od urodzaju z każdej winnicy. Najdoskonalsze gatunki win trafiały bezpośrednio na stół kurfirsta, zaś wino troszkę gorszej jakości trafiało do Wielkiej Beczki, zdolnej pomieścić ponad 130 tysięcy litrów. W 1610 roku na tronie kurfirstów Palatynatu zasiadł młody Fryderyk V, z imieniem którego wiążą się znaczne przemiany w architekturze Zamku w Heidelbergu. (więcej)
Co można zobaczyć?
Kompleks zamkowy w Heidelbergu jest tak potężny, że mimo, iż obecnie zrujnowany, to jednak potrafi zaoferować tak wiele, że na obejrzenie wszystkiego potrzeba naprawdę sporo czasu. Uczestnicząc w zorganizowanej wycieczce zajrzeć można w najbardziej ciekawe zakątki zamku, zachwycić się architekturą fasad kilku nazwanych na cześć różnorakich kurfirstów pałaców, a także zwiedzić ekspozycje mieszczącego się za murami Pałacu Ruprechta muzeum historycznego oraz Muzeum Aptekarstwa w Pałacu Otto Henryka. Ogromną popularnością wśród zwiedzających cieszy się Wielka Beczka, zbudowana na rozkaz Karola Teodora i mieszcząca 212 tysięcy litrów wina. Na tym gigantycznym obiekcie znajduje się, służąca niegdyś jako parkiet do tańca, platforma wybudowana przez Wernera ku uciesze kurfirsta. Obok tej niecodziennej beczki znajduje się rzeźba błazna Perkeo, który nie tylko bawił kurfirsta Karola Filipa, ale słynął także z zamiłowania do wina. Zgodnie z legendą, Perkeo zdolny był wypić dziennie około 15 litrów a zmarł przez zwykłą wodę, którą według zaleceń lekarza pił w chorobie zamiast wina.
Wspaniałe zaś widoki nie tylko na dolinę rzeki Neckar, ale i historyczne centrum Heidelberga, rozpościerają się z tarasu widokowego zwanego również Balkonem Książąt. Wspaniała Brama Elżbiety, wybudowana na wzór łuku triumfalnego w 1615 roku, to pierwsza barokowa budowla powstała na terytorium zamku. Legenda głosi, iż ta zdumiewająca brama została wzniesiona w przeciągu zaledwie jednej nocy i była formą urodzinowego prezentu-niespodzianki dla Elżbiety Stuart. Ze wspaniałego zamkowego ogrodu Hortus Palatinus do dziś pozostało co prawda niewiele, ale nawet teraz zobaczyć tam jeszcze można przestrony Taras Główny, а także ruiny niegdysiejszego ptasiego woliera, który na początku 18 został przeobrażony w oranżerię. Unikatowa galeria wykonanych w kamieniu portretów umiejscowiona jest na fasadzie pałacu Friedrichsbau. Można tu podziwiać rzeźby kurfirstów, królów i władców z dynastii Wittelsbachów. Nad stworzeniem tej niecodziennej rodzinnej galerii przez kilka początkowych lat 17 wieku pracował rzeźbiarz Sebastian Götz oraz mistrz-kamieniarz - Johannes Schoch.
Zamek w Heidelbergu można zwiedzać:
