Oceń zamek

Zamek Hatley

Jedna z najbardziej interesujących atrakcji turystycznych Kolumbii Brytyjskiej, Zamek Hatley i jego ogrody, znajduje się w niewielkim miasteczku Colwood, na wyspie Vancouver. Zamek ten, wzniesiony w duchu najlepszych tradycji stylu baronów szkockich, to wyrazisty wzorzec epoki edwardiańskiej, w której to mieszanka urokliwości i przepychu dominowała i w architekturze i w designie wnętrz. Wspaniałe ogrody Parku Hatley, które także są darem tradycji tej epoki, do dziś wywołują zachwyt wśród gości zamku. Szczególnie w okresie kwitnienia Japońskiego Ogrodu czy obchodów czerwcowego balu zwanego «królową kwiatów», odbywającego się w Ogrodzie Różanym.

Historia Zamku Hatley

Historia twierdzy Hatley rozpoczęła się w 1907 roku, kiedy to James Dunsmuir, wicegubernator kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska, nabył posiadłość ziemską na wyspie Vancouver. Rowland Stuart, niegdysiejszy właściciel ziemi znanej jako Park Hatley, wykorzystał urodzajne grunty do użytków rolnych, dlatego też wkrótce po zakupie ziemi James Dunsmuir przystąpił do budowy domu mieszkalnego dla swojej rodziny. Do pracy nad budową wynajęty został słynny w Kolumbii Brytyjskiej architekt Samuel McClure, którego czekało niełatwe zadanie – stworzenie rodzinnej rezydencji Dunsmuirów takiej, by spełniała i wymogi Jamesa, i oczekiwania jego małżonki Laury. James Dunsmuir, odnoszący sukcesy polityk i biznesmen, dziedzic «barona węglowego» Roberta Dunsmuira, marzył o zakończeniu kariery politycznej i o możliwości udania się w ciche, spokojne miejsce, w którym mógłby prowadzić spokojne życie gentlemana-farmera. Laura Dunsmuir z kolei oczekiwała, by nowy dom był dostatecznie luksusowy i duży do przyjmowania społeczności świeckiej z Victorii, stolicy Kolumbii Brytyjskiej. (więcej)

Co można zobaczyć?

Obecnie Park Hatley posiada status narodowego miejsca historycznego, а budynek Zamku Hatley – status obiektu spuścizny federalnej. Budynek zamku zachował swoje początkowe oblicze i ukazuje się współczesnym turystom takim, jakim stworzył go architekt McClure. Centralną część budynku stanowi masywna baszta w stylu normandzkich zamków-donżonów, jedyną ozdobą której są prostokątne zęby w jej górnej kondygnacji. Do centralnej części przylegają dwa skrzydła, wykonane w nieco lżejszym i bardziej wyszukanym stylu tudorskim. Główne wejście poprzedzone jest kamiennym łukiem port-kosher – krytą bramą wjazdową, która pozwalała pasażerom powozu lub samochodu w czasie niepogody trafić od razu pod zamkowy dach. Nad podwójnymi dębowymi drzwiami głównego wejścia dostrzec można kamienne rzeźbienie – inicjały Jamesa Dunsmuira w otoczeniu ostu, który w heraldyce uważany jest za symbol Szkocji. Po obu stronach drzwi znajdują się zabytkowe popiersia, wskazujące niejako na to, iż wschodnie skrzydło należało do żeńskiej części rodziny Dunsmuir, zaś skrzydło zachodnie – męskiej.

Poprzez główne wejście goście zamku trafiają do Dużego Holu, wykonanego w stylu architektury elżbietańskiej: łukowe sufity, dębowe belki, perystyl minstreli (miejsce dla muzyków), drewniane lamperie na ścianach. Przyciąga uwagę również i masywna płyta kominkowa, wyciosana z arizońskiego różowego piaskowca. Kominek ten, jak i pozostałe kominki znajdujące się na pierwszej kondygnacji, mimo, iż nadawał się do użytku, to tak naprawdę był tylko częścią wystroju, ponieważ zamek posiadał ogrzewanie parowe. Dumą gospodyni domu był majestatyczny Salon, urządzony w stylu greckiego renesansu. Ogromne jasne pomieszczenie pod względem rozmiarów przekraczało 100 metrów kwadratowych i było miejscem organizacji balów i przyjęć dla społeczności świeckiej. Panoramiczne francuskie drzwi prowadzą z zamku wprost na taras, z którego rozpościerają się zapierające dech w piersi widoki na ogrody, lustrzaną gładź laguny Esquimaltu oraz cieśninę Juan de Fuca. Na dziedzińcu wewnętrznym, w ogrodowych pawilonach, znajdują się dwie ekspozycje poświęcone historii rodziny Dunsmuir i zamku w okresie istnienia za tymi murami Królewskiego Kolegium Wojskowego.

Zamkowe ogrody przyciągają uwagę zwiedzających w nie mniejszym stopniu, niż jego architektura. Oczywiście, dziś o Park Hatley nie dba już tak olbrzymie grono ogrodników jak za czasów rodziny Dunsmuir, lecz mimo wszystko Royal Roads University (Uniwersytet Królewskich Dróg) troszczy się o to, by ogrody Hatley wciąż były jednymi z najpiękniejszych w kraju. Ogród Japoński, do którego można wejść przez łukowy mostek, składa się z dwóch części. Ogród Górny został założony w 1910 roku przez japońskiego mistrza Isaburo Kisido, zaś Ogród Dolny pojawił się później, bo w latach 1913-17. W porze wiosennej Ogród Górny raduje wzrok wspaniale kwitnącymi sakurami i azaliami, które zostały sprowadzone z Jokohamy około stu lat temu. W Ogrodzie Dolnym znajduje się jezioro z niewielką wysepką w postaci żółwia – symbolu długowieczności i mądrości. Biegnąca w dół stawu ścieżka może zaprowadzić do oranżerii, która powstała w 1910 roku. Ogrzewana oranżeria pozwalała cieszyć się gąszczem tropikalnych roślin nawet w środku zimy, jednakże w połowie 20 wieku była już tak poniszczona, iż należało ją rozebrać. W 2006 roku dzięki Funduszowi Fischera oranżeria ta została odbudowana i obecnie regularnie uzupełniana jest o coraz to nowe gatunki flory.

Najbliżej zamku znajduje się Ogród Włoski, który łączy się z budynkiem przy pomocy dekoracyjnej ściany. Tą część Parku Hatley Laura Dunsmuir lubiła najbardziej, ponieważ uwielbiała przechadzać się prostymi ogrodowymi alejkami i skrywać przed upałem pod pergolą uwitą z aromatycznej glicynii. Po obwodzie ogrodu rozmieszczone są rzeźby przedstawiające pory roku. W czerwcu zakwita Ogród Różany, który został zaprojektowany w postaci kilku pierścieni z zegarem słonecznym po środku. Obecnie w ogrodzie tym znajduje się kilkadziesiąt gatunków róż, różniących sie między sobą pod względem wyglądu, barwy i zapachu. Oprócz spacerów po zamkowych ogrodach, Park Hatley oferuje swym gościom kilka pieszych tras biegnących leśnymi ścieżkami oraz po wybrzeżu, w pobliżu chronionego rezerwatu ptaków.

Zamek Hatley można zwiedzać:

Lokalizacja

Oceń zamek